W medycynie współczesnej koniczyna stosowana jest ze względu na bogactwo witaminowe, aminokwasowe, łatwe dla człowieka przyswajalne minerały i białka. Zawiera fitoestrogeny, nieocenione w łagodzeniu objawów menopauzy, w tym uderzeń gorąca, nadmiernej potliwości, problemów ze snem, nerwowości i depresji, zawrotów głowy, problemów z koncentracją, zaburzeń rytmu serca, spadku libido, suchości pochwy, bólów głowy i stawów.
Zastosowania:
- jako środek odtruwający, oczyszczający krew, moczopędny w schorzeniach nerek i zapaleniu pęcherza,
- hamujący nadmierne krwawienia miesiączkowe,
- poprawiający trawienie, zaostrzający apetyt i łagodzący zaparcia,
- pobudzający wątrobę i pęcherzyk żółciowy,
- uszczelniający i wzmacniający naczynia krwionośne,
- zmniejszający obrzęki,
- mlekopędny,
- uspokajający, tonizujący,
- zewnętrznie w chorobach skórnych.
W tradycyjnym zielarstwie koniczynę stosowano najczęściej do oczyszczania "zepsutej, zatrutej krwi" i wynikających z tego chorób skórnych, również w gorączce, infekcjach przeziębieniowych i problemach z płucami, zwłaszcza u dzieci.
Czerwony kolor kwiatów, według doktryny podpisów, informuje o zdrowotnych korzyściach dla krwi, a jasne półksiężycowate plamki zastosowania w leczeniu zaćmy.
Czerwona koniczyna jest wieloletnią rośliną z rodziny bobowatych. Występuje głównie na łąkach i trawiastych stanowiskach naturalnych. W słodkich, smakowitych kwitnących główkach jest duży wybór treściwych, korzystnych składników, toteż koniczyna jest przysmakiem zwierząt.
Przypisy:
1. Bogusława della Porta TAJEMNICE ZIÓŁ Zapomniana wiedza (2022), s.120-121